چشم‏هایت را آرام باز کن، بانوی نور و عاطفه و کرامت!
چشم‏هایت را آرام باز کن، چشم‏هایت چشمه‏های اجابت خواهند شد.
چشم‏هایت ضریح دل‏های پریشان می‏شوند، چشم‏هایت نگاه برادر را خیره می‏کند.
روی دست‏های برادر آرام خواهی گرفت، به نام عشق به او اقتدا خواهی کرد و به دنبال دل، راهی سرزمین‏هایی می‏شوی که خاک قدم‏های او را لمس کرده است.
بانوی روشنایی‏ها! بانوی آینه! بانوی زیارت و غزل و ضریح و کبوتر!
چشم‏هایت را آرام باز کن! پدرت نگاه تو را می‏بوسد. بی‏جهت نبود که نامت را فاطمه علیهاالسلام گذاشتند بی‏جهت نبود که خورشید روز میلادت، از افق نگاه تو طلوع کرد.
بانوی اجابت!
چشم‏هایت را باز کن عطر بهشت، فضای خانه را پر می‏کند.
خوش آمدی!
در هوای خانه‏ای تنفّس خواهی کرد که نشان‏هایی از ملکوت در خود دارد؛ خانه‏ای که دریچه‏ای رو به بهشت دارد خانه‏ای که شعاع‏های روشن عصمت ناب، بر اهالی سبز پوشش گشوده است. خانه‏ای که حضور هفتمین و هشتمین ستاره کهکشان عبودیت را در جای جایش لمس کرده است. چشم‏هایت را آرام باز کن!