امام صادق(ع):«إنَّ لَنا حَرَماًو هُوَ بَلَدَهُ قُمَّ و سَتُدفَنُ فیهَا امرَأهٌ مِن أولادِی تُسَمّی فاطِمَهَ، فَمَن زارَها وَجَبَت لَهُ الجَنَّهُ.»

ما را حرمی است و آن "قم "است ، و به زودی بانویی از فرزندان من به نام فاطمه در آن دفن خواهد شد .هرکس او را زیارت کند ،‌بهشت بر او واجب شود.

چه زود گذشت آن هفده روزی که قم میزبان وجود نازنین و پر برکت بود. گویی دیروز بود که کاروان شتران در میان شادی و صلوات وارد قم شد. قدم به قدم قربانی ذبح کرده بودند تا خداوند وجود این میهمان را از گزند حوادث حفظ کند. امروز هفده روز از آن می گذرد و حال و هوای شهر تغییر کرده و هر جا که می نگری، پرچم عزا برافراشته شده است. مردم گریه کنان به سمت منزل موسی بن خزرج در حرکتند. فاطمه جان! چه زود از ما خسته شدی و همانند مادرت زهرای مرضیّه گل عمرت در جوانی پرپر شد. بعد از حدود سیزده قرن از آن روز، مردم کاروان نمادین حضرت معصومه(ع) را گرامی می دارند و بعد از هفده روز، امروز خانه دل را نیز همانند شهر و دیار خویش سیاه پوش می کنند.

«السلام علیک یا فاطمه المعصومه»