بسم‌اللّه‌الرّحمن‌الرّحیم
خوشامد عرض میکنیم به شما عزیزان، برادران، جوانان، و تبریک عرض میکنیم این ایام متبرک و پرخاطره را؛ هم عید شریف میلاد پیامبر مکرم و امام صادق (علیهما السّلام)، هم بیست و دوى بهمن، و هم نوزدهم بهمن، که یک خاطره‌ى فراموش نشدنى و یک نقطه‌ى درخشان در اوراق نورانى ایام انقلاب محسوب میشود.
بزرگداشت نوزده بهمن که ما اصرار داریم هر سال این بزرگداشت صورت بگیرد و در این سالهاى متمادى در چنین روزى ما با عزیزان نیروى هوائى دیدار کردیم و شنیدیم و گفتیم، فقط به منظور زنده نگهداشتن یک خاطره نیست - اگرچه خود زنده نگهداشتن خاطرات گرامى و باشکوه، یک ارزش است - آنچه براى ما مهم است، دو نکته‌ى دیگر است: یکى درس گرفتن و عبرت گرفتن از گذشته است. وقتى ما مثلاً خاطره‌ى نوزدهم بهمن را مرور میکنیم، یک درسى از این حادثه فرا میگیریم؛ آن درس، درس اقدام، ابتکار، ایستادگى، کار بهنگام و تأثیر آن در حرکت جامعه و کشور است؛ این یک عبرت شد. درست است که بدنه‌ى ارتشِ دوران قبل از انقلاب، بدنه‌ى طاغوتى نبود؛ سران طاغوتى بودند، بدنه جزو ملت بودند؛ این چیز روشنى است، براى ما از اول روشن بود، براى مردم هم در طول سالهاى متمادى واضح و روشن شد؛ لیکن بروز این مردمى بودن، نقش‌آفرینى در عرصه‌ى حرکت مردمى، یک چیز دیگر است. این نمیشد، مگر آن وقتى که از درون ارتش یک حرکتى که برجسته باشد، چشم‌نواز باشد، چشمگیر باشد، به وقوع بپیوندد؛ و نوزده بهمن این کار را انجام داد.
شما امروز وقتى به حادثه‌ى نوزده بهمن نگاه کنید، ممکن است اهمیت آن حادثه خیلى به چشم نیاید؛ ولى ما که آن روز بودیم، بنده که آن روز خودم ناظر این جریان بودم و در مدرسه‌ى علوى در جمع برادران نیروى هوائى حضور پیدا کردم و حرکت شجاعانه‌ى آنها را دیدم، احساس من و احساس افرادى از قبیل من که آن اوضاع را دیدند، احساس دیگرى است. حادثه‌ى نوزده بهمن یک خطشکنىِ بزرگ بود، یک کار عظیم بود. افسر، درجه‌دار و همافر بیایند، علناً و با صراحت با انقلاب هم‌آوائى کنند و نگاه کنند تو چشم نگهبانان رژیم طاغوت و به آنها «نه» بگویند؛ این خیلى کار بزرگى بود. این اقدام اثر خودش را بخشید. یک اقدام بجا و بهنگام کارى کرد که احساسات خفته و بدون تظاهر، آن کار را نمیتوانست انجام بدهد. در همه‌ى عرصه‌ها و زمینه‌ها، اقدام و ابتکار، یک چنین اثرى دارد. آن روز میدان و عرصه، آن میدان بود؛ در دوران جنگ، عرصه، عرصه‌ى دیگرى بود؛ امروز عرصه، عرصه‌ى دیگرى است. در هر برهه‌اى، در هر میدان و عرصه‌اى، حضور بهنگام، کار بهنگام، اقدام بموقع، میتواند چنان اثر بزرگى را داشته باشد. این یک.
دوم: ما از این حادثه درس بگیریم براى آینده؛ در گذشته متوقف نشویم. یکى از آفات اجتماعات و مجموعه‌ها و ملتها و گروه‌ها، متوقف ماندن در افتخارات گذشته است. هى افتخارات گذشته را به یاد خودمان بیاوریم، به آنها ببالیم، اما متناسب با آنها، در زمان حاضر، در حال، حرکتى انجام ندهیم. البته امروز نیروى هوائى و ارتش ما با آن روز قابل مقایسه نیست؛ زمین تا آسمان تفاوت پیدا کرده است. کارهاى بزرگى انجام گرفته، کارهاى ماندگارى انجام گرفته - در این شکى نیست - لیکن به آینده نگاه کنید. آینده، آینده‌ى مهمى است؛ آینده‌ى خطیرى است. (متن کامل سخنرانی را در بخش پیوندهای روزانه -کانون فرهنگی- مطالعه فرمایید.)
